Udar niedokrwienny w ujęciu EMG
Udar w tym przypadku niedokrwienny, to schorzenie które postanowiliśmy poddać szczegółowej analizie. W dniu 23.08.2016 udało nam się przebadać kolejną osobę z dysfunkcją narządu ruchu, po udarze niedokrwiennym w obrębie prawej półkuli mózgu. Jest to osoba, z która miałem możliwość już współpracować na samym początku schorzenia, podczas rehabilitacji odbywającej się w Ortopedyczno-Rehabilitacyjnym szpitalu klinicznym im. Wiktora Degi w Poznaniu. Praktycznie od początku jest mi znany przebieg rehabilitacji, kolejne postępy.
Co to jest udar niedokrwienny?
Pod tym pojęciem kryje się zawał mózgu, stan niedokrwienny związany ze znacznym zwężeniem lub zamknięciem światła naczynia, które doprowadza krew do mózgu. Przyczyn jest naprawdę wiele, ale najważniejsze z nich dotyczą zaburzeń przepływu krwi przez organizm. I tak zaliczymy tu zator, zakrzep, spadek ciśnienia tętniczego krwi. Ryzyko zwiększają takie schorzenia jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, choroby serca lub podwyższony cholesterol. Oprócz tego wpływ ma również tryb prowadzonego życia, a więc brak aktywności fizycznej, dieta bogata w tłuszcze, alkohol i palenie papierosów.
W przypadku Pani Beaty był to nieszczęśliwy wypadek z urazem mechanicznym tętnicy szyjnej. Prowadziła ona zawsze bardzo aktywny pod względem sportu tryb życia ( jazda na rowerze, nurkowanie), wykształcając świetną wydolność, dzięki której codzienna rehabilitacja pomimo trudu była w pewnym sensie łatwiej przyswajalna i dawała od razu duże efekty.
W chwili obecnej największy problem stanowią ruchy funkcjonalne kończyny górnej lewej związane z niedowładem spastycznym.
Co to jest Spastyczność?
To zaburzenie funkcji ruchowych, które jest powodowane uszkodzeniem układu nerwowego. Towarzyszy mu zwiększone napięcie mięśniowe, co wywołuje ograniczoną ruchomość. Próba wykonania szybkiego ruchu przez mięsień, kończy się jeszcze silniejszych skurczem, co spowalnia ruch lub go całkowicie blokuje.
Metoda PNF
W Przypadku Pani Beaty skupiliśmy się w naszym pierwszym spotkaniu na ćwiczeniach wg koncepcji PNF (Propriocetive Neuromuscular Facilitation – Proprioceptywna nerwowo-mięśniowa facylitacja ruchu). Jest to metoda pracy głównie neurologicznej, której zadaniem jest wyuczenie, reedukacja ruchu od podstaw dzięki pewnym wzorcom ruchowym. Oprócz tego PNF można wykorzystywać również w każdej innej dziedzinie rehabilitacji ruchowej, bądź ćwiczeń wzmacniających np. ortopedia.
Jak to się odbywa i na czym polega?
Każdy z ruchów, jaki na co dzień wykonujemy, np. próbując odkluczyć drzwi, odbywa się dzięki pewnym kombinacjom ruchowym różnych stawów – tutaj musi pracować staw barkowy, łokciowy, nadgarstkowy i poszczególne stawy śródręcza i palców. Pojedynczo byłoby to niemożliwe, dopiero gdy wszystkie funkcjonują razem, jest możliwe wykonanie odpowiedniej czynności.
W momencie, gdy pacjent znajduje się świeżo po wystąpieniu schorzenia, większość ruchów jest mocno osłabiona lub nie występuje wcale. Oczywiście najlepiej, gdy jest choć trochę ruchu (i więcej), bo wtedy mamy od początku na czym pracować. Trudniej wygląda sytuacja, gdy dana kończyna, tułów nie wykazuje żadnej inicjatywy ruchu, czy też napięcia. Wtedy należy wyuczać ruchu od samego początku, jest to żmudna, lecz często przynosząca rewelacyjne efekty metoda pracy, skupiająca się na wielu powtórzeniach. Co ważne, pacjent w głowie dokładnie wie jak wygląda konkretny zapomniany ruch, przecież przez większość życia go wykonywał, dlatego tutaj mówimy o pojęciu Reedukacji, czyli ponownego wyuczenia, przypomnienia.
Praca PNF
Najczęściej pracę rozpoczynamy od ćwiczeń strony zdrowej, dlaczego? Ponieważ w ten sposób, pacjent wie jak powinien wyglądać ruch, czego powinien w danej sytuacji oczekiwać od strony przeciwnej, osłabionej. Zresztą pracując jedną stroną, wymusza się pośrednio też pracę drugiej poprzez przenoszenie napięcia.
Wzorce ruchowe pobudzając do działania i współpracowania różne stawy, oraz grupy mięśniowe. Daje to globalny efekt usprawnienia.
U Pani Beaty wykorzystywaliśmy wzorce do pracy kończyn dolnych oraz kończyny górnej. Do badania użyto system ośmiokanałowego EMG. Dzięki czemu mogliśmy dokonywać zapis pracy ośmiu mięśni kończyny dolnej lewej podczas odpowiednich ćwiczeń.
Najpierw nagrywana była praca i odpoczynek każdego z mięśni z osobna, a kolejno praca wszystkich naraz podczas wykonywania ruchów. Następnie mogliśmy porównywać równoczesną pracę zdrowej i osłabionej kończyny.
Wyniki będą teraz poddawane szczegółowej analizie i będą porównywane z kolejnymi, które pojawią się wraz z następnymi terapiami, dzięki czemu zobaczymy jaki będzie postęp.
Główny cel tego badania.
Oczywiście odpowiednie usprawnienie funkcjonowania strony osłabionej, poprawa kontrolowania ruchów, ale i napięcia mięśniowego – poprzez większe usprawnienie i kontrolę, zmniejsza się spastyczność. Oprócz tego wykazanie celowości stosowania odpowiedniej metody fizjoterapeutycznej oraz fizykoterapeutycznej (w tym przypadku Fala uderzeniowa, program rozluźniający spastyczność) w przypadku dysfunkcji narządu ruchu.
Film z badania:
Trzymajcie kciuki za dalsze efekty pracy i do kolejnego spisania!
Copyright © 2016 Łamignat Przemysław Jeziorski. All rights reserved.
Autor: Przemysław Jeziorski
Fizjoterapeuta i dyplomowany terapeuta manualny, dla którego fizjoterapia to nie tylko praca, ale przede wszystkim pasja. W chwilach wolnych od łamania gnatów lubi podróżować i poznawać nowych ludzi.