Terapia Czaszkowo-Krzyżowa (TCK) –jest to jedna z form terapii manualnej, która polega na bardzo delikatnej manipulacji i uciskaniu w obrębie czaszki, klatki piersiowej, przepony, miednicy i kości krzyżowej. Podstawy terapii oparte są na anatomii i fizjologii. Wykorzystywane są w niej trzy fizjologiczne rytmy naszego organizmu: rytm bicia serca (puls), rytm oddechowy i rytm kranialny (tętnienia płynu mózgowo-rdzeniowego). Jej holistyczne działanie na organizm wykorzystuje zdolności samoregulacji. Wskazania m.in. nadpobudliwość, stres, zaparcia, nerwice, ADHD, autyzm, dysleksja, zaburzenia snu, bóle głowy, kręgosłupa itd..

Integracja Bilateralna (BI)– to współpraca i koordynacja podczas wykonywania określonego ruchu przez jedną stronę ciała, niezależnie od ruchów jego drugiej strony oraz zdolność koordynacji obydwu części ciała podczas wykonywania wielu sekwencji ruchów. Koordynacja i współpraca w czasie działania obu stron ciała – przodu i tyłu, prawej i lewej strony, góry i dołu. Program Integracji Bilateralnej kierowany jest do dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się, problemami emocjonalnymi, zaburzeniami zachowania, ADHD, zaburzeniami ze spektrum autyzmu, dyspraksją oraz niedojrzałością systemu motorycznego.

Neurorehabilitacja Metodą NDT-Bobath – nadrzędnym celem rehabilitacji jest osiągnięcie przez dziecko możliwie największej samowystarczalności we wszystkich sferach życia. Osiągnięcie tego celu wymaga stworzenia określonej strategii postępowania opartej na wiedzy w zakresie: funkcjonowania dziecka z uszkodzeniami OUN, niedojrzałości OUN, klinicznych podstaw mózgowego porażenia dziecięcego. Podstawą usprawniania dzieci z zaburzeniami OUN jest poprawa mechanizmu antygrawitacyjnego, normalizacja napięcia mięśniowego, usunięcie przeszkód, które blokują uaktywnienie prawidłowych podstawowych wzorców posturalnych i ruchowych oraz wzmacnianie prawidłowych doznań sensomotorycznych. Terapeuta wspomaga ruchy dziecka tak, aby dostarczyć odpowiednich wrażeń czuciowych, ruchowych dzięki czemu dziecko jest aktywizowane do działania. Jednocześnie rehabilitacja nie powinna wywoływać stresu czy zbyt dużego wysiłku ponieważ może to generować nieprawidłowe odpowiedzi ze strony organizmu dziecka.

Wskazania do terapii :

1. nasilająca się dominacja nieprawidłowych wzorców posturalnych i motorycznych, szczególnie po 4 m.ż.
2. brak zróżnicowania (wariantowości) zachowań ruchowych oraz stałe, jednakowe, stereotypowe odpowiedzi ruchowe, szczególnie po 5 m.ż.
3. dzieci z zaburzeniami neurologicznymi
4. dzieci z wadami genetycznymi (np. Zespół Downa)
5. dzieci z opóźnieniami psychoruchowymi
6. niemowlęta z nieprawidłowym napięciem mięśniowym lub asymetrią
7. dzieci w wieku przedszkolny i szkolnym z wadami postawy, skoliozą, płaskostopiem, hipotonią

Rehabilitacja neurologiczna  za pomocą metody PNF dedykowanej pacjentom neurologicznym, znajduje zastosowanie przy schorzeniach i przebytych incydentach naczyniowych Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN), objawiających się w postaci udarów niedokrwiennych oraz udarów krwotocznych mózgu. PNF proponowane jest również pacjentom po wszelkich chorobach powodujących zaburzenia w utrzymywaniu równowagi, czy powodujących upośledzenie stereotypu chodu. Zastosowanie PNF:

•  stwardnienie rozsiane (SM),
•  rdzeniowy zanik mięśni (SLA),
•  mózgowe porażenie dziecięce (MPDz),
•  choroba Parkinsona,
•  udary mózgu,
•  uszkodzenie nerwów obwodowych,
•  niedowłady kończyn,
•  pourazowe porażenia,
•  choroby nerwowo-mięśniowe,
•  polio.

W terapii PNF, w zależności od potrzeb pacjenta, wykorzystywane są techniki uczące ruchu i koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, mobilizujące, przeciwbólowe i inne, typowe dla metody, a także program ćwiczeń funkcjonalnych na materacu, nauka chodzenia, usprawnianie funkcji wegetatywnych (mięśni twarzy, języka oraz funkcji oddychania połykania i artykulacji).

Korzyści z pracy w Koncepcji PNF to :

•  metoda przyjazna dla pacjenta – oparta na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji,
•  wysoki poziom bezpieczeństwa terapii wynikający z integracji zabiegu z diagnostyką,
•  możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji – zabezpieczenie terapią wszelkich funkcji od ruchowych do wegetatywnych,
•  wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego,
•  niewielki wymagania sprzętowe,
•  duża efektywność prowadzonej terapii, wynikająca z dokładnej analizy problemu i ukierunkowanych oddziaływań.

Neurologiczne manewry uwalniania, służą przede wszystkim uwolnieniu pacjenta od łagodnych, położeniowych zawrotów głowy ( BPPV – benign paroxysmal positional vertigo).

BPPV co to takiego?

Są to zawroty głowy, będące szczególną dysfunkcją błędnika, która dosyć łatwo poddaje się leczeniu, przy zastosowaniu odpowiedniej diagnostyki, oraz wykonaniu manewrów repozycyjnych.

Typowy obraz zawrotów BPPV to:

• w chwili kładzenia się do łóżka
• podczas przewracania się na bok w łóżku
• podczas pochylania się do przodu

Niejednokrotnie towarzyszą im również objawy wegetatywne takie jak nudności, wymioty, bladość powiek, czy też nadmierna potliwość. Chory dość szybko potrafi znaleźć pozycję, w której objawy są mniejsze, aczkolwiek dyskomfort potrafi dać we znaki..

Po odpowiednim zdiagnzowaniu wykonuje się pewne manewry, których celem jest przywrócenie równowagi wewnątrz przewodów słuchowych, a konkretnie przywrócenie początkowej pozycji przemieszczonych  otolitów (kamyczków) w obrębie kanałów półkolistych błędnika.

Najczęściej stosowanymi manewrami są Epley oraz Semont. Natomiast w diagnostyce pomocne przydają się rónież Dix-Hallpike oraz roll test, które umożliwiają szybką diagnostykę 6 kanałów półkolistych błędnika.